os ollos fechados

un día atopei un grilo no faiado. un griliño pequecho que cricaba coma un tolo. pareceume unha criatura extraordinaria. como podía sair semellante barullo dunha cousiña tan pequena. tentei collelo, pero metíase en canto furado atopaba. foi imposible.

pouco despois, unha noite, escoitei un cricri á veira da cama. prendín a luz e alí o estaba, enriba da mesiña de noite, cricando sen parar. esa noite durmín cun sorriso nos beizos. e a partir desa outras moitas. porque o griliño agochábase polo día, e pola noite saía a cantarme na orella.

unha mañá, cando abrín os ollos, o griliño seguía alí ficando para min coma esperando que espertara. gustoume encontralo así, esperando, e decidín levalo comigo. metino no peto, e non volvimos separarnos.

ata que un día sen saber ben por que, cansa do ruido, da velocidade, da suciedade, da rutina.. sentín que o griliño me pesaba. ese griliño que xa era o meu griliño, e non por pertenza, senón porque se convertera nun alongamento de min mesma, coma un tercer ollo ou un segundo nariz, ese día sentín que o meu griliño me pesaba coma un lastre. e ese mesmo día solteino na eira.

a noite voltou a cricar a mesiña de noite. era tarde e deixeino estar. pero pola mañá solteino na eira outra vez. e así estivemos mil noites cantando e mil mañás chorando. e unha noite deixou de vir. fíxoseme raro. andiven a voltas pola cama sen poder pegar ollo, pensando que era o mellor. e foi. pero ás veces sinto o mesmo que esas persoas ás que lles amputan unha perna ou un brazo, o membro fantasma chámanlle, unha especie de picor onde onte houbo e hoxe non hai máis que valeiro. e non sei a vos pero a min ainda naide me aprendeu a rascar a nada.


Holywater – Your Breakable Hands


Foto: Iria Otero